Church leert van Wereldbeker: passie, fair play en echte sympathie

Church leert van Wereldbeker: passie, fair play en echte sympathie

Het juichende gebaar van Alexandra Poppet trok de aandacht op het Wereldbeker Women Football. Het wijst omhoog met haar wijsvinger en verspreidt tegelijkertijd de linkerhand. Dit is een groet voor haar overleden vader en voor iedereen die "van boven" kijkt. Het gebaar zou zichzelf kunnen verbranden in het culturele voetbalgeheugen.

In het artikel wordt erop gewezen dat de kerk kan leren van de Wereldbeker Women. In het bijzonder passie, echte sportgeest en het tonen van emoties zijn aspecten die ook meer ruimte in de kerk kunnen vinden. Fair play en mededogen, zelfs in het geval van fouten van de tegenstander, zijn ook belangrijke lessen.

Een ander punt is de moed om contact op te nemen - zowel in sport als in geloof. Beide leven vanuit aanraking en nabijheid. Dit kan ook onmogelijk lijken. In de kerk moet je ook durven om echt contact te leggen.

Bovendien wordt benadrukt dat contact niet alleen betekent knuffelen, maar ook echte argumenten en discussies over wat goed en correct is. Een open cultuur van fouten is belangrijk. Het trainerteam van het DFB -team laat ook zien hoe belangrijk leiderschap en communicatie zijn.

Hoewel niet alles perfect kan lopen in de kerk en sport, maar de motivatie om iets te maken en te vertrouwen dat er goed kan voortkomen op de voorgrond. Een goede spelstrategie, zoals het nationale team van vrouwen laat zien, kan ook de kerk helpen.

Bovendien moet de kerk haar stem verheffen als het gaat om de rechten van anderen en zich duidelijk politiek positioneren. Een voorbeeld hiervan zijn de spelers die zich ook inzetten voor hun overtuigingen buiten het plein.

Over het algemeen wordt het belang van de Wereldbeker voor vrouwen benadrukt als een inspiratie voor de kerk om gepassioneerd, sociaal, kritischer en moediger te worden. De kerk moet openen en laten zien dat het in contact staat met voetbal en leven "daarbuiten".