Van Hauenstein tot Dahn: Vergeten soldaten en hun laatste rustplaats

Van Hauenstein tot Dahn: Vergeten soldaten en hun laatste rustplaats

In Hauenstein bloeit de herinnering aan een vergeten militaire begraafplaats die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, meer bepaald in de herfst van 1944, onder de Needing werd aangelegd. De plaats waar het Landhotel Neding vandaag de dag staat, was van cruciaal belang voor veel gewonde soldaten die in de laatste maanden van de oorlog in het ziekenhuis werden opgenomen. Hoe Rijn-Palts Naar verluidt raakte de begraafplaats steeds voller naarmate de gevechten aan het Bitscherfront heviger werden. Maar deze site is vandaag de dag niet meer te vinden.

De laatste maanden van de oorlog werden gekenmerkt door grote ontberingen: vele duizenden stierven, zowel soldaten als burgers. De graven op de voormalige begraafplaats waren omgeven door eenvoudige houten kruisen en stalen helmen, en een groot eikenhouten kruis torende boven de laatste rustplaats van ongeveer 50 Duitse en een onbekende Italiaanse soldaat uit. Het ziekenhuis zelf, waar de gewonde soldaten werden behandeld, werd in 1945 het slachtoffer van een bomaanslag.

Milieu en herbegraven

Na de oorlog was de Staatsvereniging voor de verzorging van oorlogsgraven van plan de begraafplaats in Hauenstein uit te breiden. Maar het idee werd door de gemeenteraad verworpen. In plaats daarvan werd besloten om in Dahn een grote militaire begraafplaats aan te leggen, waar de in Hauenstein begraven soldaten werden herbegraven. Interessant is dat twee graven tot 1952 onontdekt bleven - pas toen vonden ze eindelijk hun nieuwe rustplaats.

Jaarlijks zijn er bezoeken van nazaten die Dahn herdenken en de graven van de gesneuvelde soldaten bezoeken. Maar in Hauenstein zelf is van de voormalige begraafplaats niets meer te zien; De vooruitgang heeft alle sporen van vervlogen tijden uitgewist.

Herdenken en herdenken

De behoefte om te rouwen en de verloren zielen te herdenken blijft echter bestaan. De Duitse Oorlogsgravencommissie zet zich actief in voor het eren van de doden van beide wereldoorlogen en de slachtoffers van tirannie. Dit gebeurt onder meer door het verzamelen van gegevens, waarbij de komende jaren zo'n 500.000 namen aan de database zullen worden toegevoegd. Volksliga benadrukt dat dode mensen die betrokken waren bij de oorlog en zich schuldig hadden gemaakt aan schuld, ook recht hebben op een graf om vrede en verzoening te bevorderen.

De herdenkingscultuur in Duitsland is daarom meer dan een gebaar: het is een duidelijke oproep om na te denken over de verschrikkingen van de oorlog en om in de toekomst in vrede samen te leven. Dus elke dood, elk verloren bestaan ​​wordt een herinnering om te blijven werken aan begrip en verzoening.