Συνείδηση στην αλλαγή: Πώς είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον σήμερα

Συνείδηση στην αλλαγή: Πώς είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον σήμερα

ξανά και ξανά ακούτε τη νοσταλγική καταγγελία ότι η συνοχή στην πρώην GDR ήταν ισχυρότερη. Οι ιστορίες συχνά διασχίζονται από ένα αίσθημα της κοινότητας στην οποία βοήθησε ο ένας τον άλλον, μοιράστηκε μαζί και μοιράστηκε τις δυσμενείς συνθήκες της ζωής. Ειδικά οι παλαιότερες γενιές που κοινωνικοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου περιγράφουν μια πραγματικότητα στην οποία ο φθόνος ήταν ξένη λέξη, διότι εκείνη τη στιγμή όλοι έζησαν σε παρόμοιες συνθήκες.

Ωστόσο, είναι καιρός να αμφισβητήσουμε αυτήν την άποψη. Οι επικριτές θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι η σημερινή νεολαία και η κοινωνία έχουν γίνει πιο εγωιστικές. Αλλά στον κύκλο φίλων μου βιώνω κάτι εντελώς διαφορετικό κάθε μέρα. Εδώ βοηθάμε ο ένας τον άλλον, είτε με κινήσεις είτε απλά στην καθημερινή επικοινωνία. Το ερώτημα είναι πώς κάνουν οι γονείς, οι παππούδες και τα αδέλφια. Η επαφή μεταξύ τους παραμένει ζωντανή.

Η ανάγκη για κοινότητα και υποστήριξη

Ζούμε σε μια εποχή που δεν είναι πλέον απαραίτητο να έχουμε συλλογικά ιδεώδη όπως αυτά της ελεύθερης γερμανικής νεολαίας ή ενός κόμματος σοσιαλιστικής μονάδας για να υποστηρίξουμε τους γείτονες και τους φίλους μας. Δεν υπάρχει ανάγκη για μια σημαντική πολιτική συνάντηση για να βιώσουμε την ανάγκη μας για βοήθεια και υποστήριξη. Ακόμη και αν το κοινωνικό πλαίσιο έχει αλλάξει, η φύση της ανθρωπότητας παραμένει.

Η στροφή στη δεκαετία του 1990 έφερε πολλές αλλαγές. Πολλά μέρη όπου οι άνθρωποι συναντήθηκαν και ξοδεύονται χρόνο μαζί είναι κλειστά σήμερα ή σε κατάσταση αποσύνθεσης. Τα χωριά που κάποτε ζούσαν οι κοινότητες έχουν χάσει τη ζωτικότητα, τα οποία φυσικά μπορούν να οδηγήσουν σε ένα αίσθημα μοναξιάς. Αυτό το φαινόμενο είναι εύκολο να κατανοηθεί και έχει τις δικές του προκλήσεις.

Παρ 'όλα αυτά, θα ήθελα να τονίσω ότι η γενιά μου δεν χαρακτηρίζεται από ατομικότητα ή αγάπη. Είμαστε τόσο κοινωνικά διαμορφωμένοι όσο οι πρόγονοί μας. Η ελευθερία που είναι δυνατή για εμάς σήμερα δεν σημαίνει ότι μας ενδιαφέρει λιγότερο για τους συναδέλφους μας. Εάν κάποιος αποφασίσει να ακολουθήσει ένα νέο μονοπάτι μετά το σχολείο, αυτό δεν είναι μόνο μια προσωπική απόφαση, αλλά και μια έκφραση ελευθερίας και αυτο -καθορισμένης ζωής.