Het eeuwige conflict: een blik op de wortels van de oorlog in het Midden -Oosten
Het eeuwige conflict: een blik op de wortels van de oorlog in het Midden -Oosten
Washington D.C., USA - Het conflict in het Midden -Oosten heeft complexe wortels die teruggaan naar de 20e eeuw. In 1947 besloot de Algemene Vergadering van de VN om Palestina te verdelen in een joodse en een Arabische staat, die leidde tot de oprichting van de staat Israël op 14 mei 1948. Tegelijkertijd herkenden Arabische staten de stichting niet en vielen Israël op 15 mei aan, die de eerste Palestijnse oorlog veroorzaakte. De gevechten eindigden in 1949 met staakt -het -vuren, die meer dan 6.000 dodelijke slachtoffers in beide kampen eisten. Deze eerste conflicten vormden de prelude tot tientallen jaren van spanningen en gewelddadige botsingen die de regio zouden moeten vormen. rosenheim24.d In 1959 met Jassir Arafat in 1959 het doel om Israël te besturen.
De zesdaagse oorlog 1967, waarin Israël werd gecontroleerd door gebieden zoals de Gazastrook, de Sinaï, de Golanhöhen, de Westelijke Jordaanoever en Oost -Jeruzalem, verhoogde de spanningen verder. The subsequent Jom-Kippur War in 1973, in which an Arab military coalition of Israel attacked, led to a peace treaty with Egypt in 1979. In the 1980s, the Palestinians experienced two significant events: the first Intifada, which started in 1987 and ended in 1993 with the Oslo Agreement, and the Lebanon War in 1982, which lasted until 2000. These conflicts illustrate the long -lasting and deeply rooted problems in de regio die doorgaan ondanks talloze pogingen tot vrede.
De Oslo -overeenkomst en hun gevolgen
De Oslo -onderhandelingen, die in 1993 tussen de PLO en Israël plaatsvonden, worden beschouwd als een mijlpaal in het vredesproces. Op 13 september 1993 ondertekenden Mahmoud Abbas en Shimon Peres de eerste "Osloer -contracten" in Washington D.C. Deze overeenkomsten waren gebaseerd op het principe van "Land for Peace" en zouden moeten leiden tot vreedzame coëxistentie en wederzijdse erkenning. De overeenkomst voorzag in de Palestijnen om zelfbestuur te ontvangen in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever. Jassir Arafat werd president van de nieuw opgerichte Palestijnse autoriteit (PA) in juli 1994.
Een ander belangrijk document, "Oslo II", werd op 24 september 1995 ondertekend en specificeerde de overeenkomsten van de eerste fase door de regionale administratie in verschillende zones te delen. Ondanks deze vooruitgang was er aanzienlijk verzet van nationaal-religieuze kolonisten en andere groepen tegen het vredesproces, en de moord op premier Yitzhak Rabin op 4 november 1995 leidde tot een belangrijke tegenslag voor vredesinspanningen. Als gevolg hiervan lazen de spanningen die in 2000 weer oplaaiden met het uitbreken van de tweede intifada. bpb.de beschrijft de osloer contracten als decisief, maar ook als de basis voor verdere conflict.
Huidige uitdagingen
Het geopolitieke landschap in het Midden -Oosten verandert continu. Documentatie over de geschiedenis van het conflict toont aan dat de implementatie van de tweestatenoplossing, die door de Oslo-overeenkomsten is gezocht, momenteel onwaarschijnlijk lijkt. Diplomatieke relaties tussen Israël en de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein, die in september 2020 werden opgenomen, verzwakken de onderhandelingspositie van de Palestijnen. Honderdduizenden mensen hebben aangetoond tegen deze benaderingen en de PA dreigde de Arabische Liga te verlaten.
Het herhaalde geweld, zoals tijdens de Operation Protective Edge in 2014, geeft de lopende spanningen aan. De mislukte onderhandelingen van Camp David II in juli 2000 en de presentatie van de "routekaart" in 2002 laten ook zien hoe ingewikkeld de weg naar een permanente vrede is. De geschiedenis van het conflict in het Midden -Oosten wordt gekenmerkt door hoop en teleurstelling, en ondanks het belang van vredesonderhandelingen, blijft het conflict een neuralgisch punt van de internationale politiek. zdf.de
| Details | |
|---|---|
| Ort | Washington D.C., USA |
| Quellen | |