Οι περίεργες αναμνήσεις: Η τεχνητή νοημοσύνη συναντά το στάδιο της Βαϊμάρης

Οι περίεργες αναμνήσεις: Η τεχνητή νοημοσύνη συναντά το στάδιο της Βαϊμάρης

31 Αυγούστου 2024. εκείνο το βράδυ στην αίθουσα Ket της Weimar, το κοινό λαμβάνει ένα μείγμα τέχνης και ψηφιακής, το οποίο χαρακτηρίζεται από οπτικά και διαδραστικά στοιχεία. Ενώ οι θεατές μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε μια ποικιλία καθισμάτων, όπως μια κιτρινισμένη κούνια και συμβατικές καρέκλες, υπάρχει μια παράξενη ατμόσφαιρα στην αίθουσα. Οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με πολύχρωμα κολάζ που αναλαμβάνουν αναμνήσεις και ερωτήσεις, όπως "Θυμάμαι τα καλώδια στον κήπο" ή "Έχει δει κανείς το παντελόνι μου;" Αυτός ο οπτικός σχεδιασμός, υπό την καθοδήγηση του Martin Miotk, συμβάλλει στη μοναδική ατμόσφαιρα. Σε συνδυασμό με τον γωνιακό χώρο που θυμίζει ένα μουσείο τέχνης της δεκαετίας του '90, γίνεται αμέσως σαφές ότι κάτι ασυνήθιστο είναι επικείμενη εδώ.

Η εγκατάσταση τέχνης έχει τίτλο "The Weird and the Eerie", Διοίκηση από τον σκηνοθέτη Michael von Zur Mühlen, ο οποίος προκάλεσε ήδη μια αίσθηση με ένα επιτυχημένο έργο όπως το "Opera - A Future Game". Το επίκεντρο της βραδιάς είναι η αλληλεπίδραση με μια τεχνητή νοημοσύνη (AI) που έχει τεκμηριώσει τα τελευταία 20 χρόνια ζωής του Thomas Köck. Ο Köck, ένας καλά γνωστός θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης, φτάνει στον ελεγκτή και πηγαίνει σε ένα ταξίδι μέσα από το παρελθόν του. Με ένα μείγμα χιουμοριστικών και προσεγμένων στιγμών, ο καλλιτέχνης προσπαθεί να συνδεθεί με τον ψηφιακό doppelganger του.

διάλογος μεταξύ ανθρώπου και μηχανής

Η επίδειξη ξεκινά ήρεμα όταν οι νιφάδες χιονιού χτυπούν στον μεγάλο καμβά πριν από τον Köck και τους συναδέλφους του - την Katharina Ernst, την Annea Lounatvuori και τον Andreas Spechtl - εισάγετε το δωμάτιο. Το avatar του Köck εμφανίζεται ξαφνικά από ένα περίεργο μέρος, ένα είδος ξύλινης τουαλέτας σε ένα εγκαταλελειμμένο τοπίο, και δεν δείχνει χαρά. Ο ψηφιακός χαρακτήρας παραπονιέται για τη ζωή και την εξουσία ότι η ανταλλαγή με τους συμμετέχοντες είναι δύσκολη. Η προκλητική πρόταση είναι έμφαση στην κορυφή της: "Μην κοιτάτε πίσω", η οποία απεικονίζει την ανισότητα μεταξύ ανθρώπου και μηχανής. Η αλληλεπίδραση αυξάνεται και το κοινό μπορεί ακόμη και να παρεμβαίνει ενεργά στο παιχνίδι, γεγονός που δημιουργεί μια ζωντανή σύνδεση μεταξύ της εικονικής πραγματικότητας και του πραγματικού κόσμου.

Ένα κεντρικό στοιχείο της βραδιάς είναι οι μουσικές συνεισφορές που συνοδεύουν τα γεγονότα. Ο Andreas Spechtl, ο οποίος είναι επίσης ενεργός ως μουσικός, εξασφαλίζει το σωστό ακουστικό υπόβαθρο με τον σκοτεινό indie ροκ ήχο του. Αρκετές σκηνές εναλλάσσονται όταν οι μουσικοί βυθίζονται στον ψηφιακό κόσμο του avatar τους. Το ταξίδι του Spechtl στο παιδικό του σπίτι, ιδίως μέσω των ψηφιακών σοφιών και των υπόγειων, αιχμαλωτίζει τους θεατές. Εκεί συναντά κολάζ από πολιτικά πρόσωπα και κρίσιμες στιγμές που διαταράσσουν τις νοσταλγικές μνήμες.

Το παιχνίδι αναμνήσεων και κριτικής

Η απόδοση επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο το AI λειτουργεί ως αρχείο του παρελθόντος. Κάθε φορά που ένας μουσικός εισέρχεται στον ψηφιακό κόσμο, απελευθερώνονται νέα στρώματα αναμνήσεων και ενώσεων. Το κοινό αντιμετωπίζει συνεχώς ερωτήσεις: Τι σημαίνει να ζούμε σε έναν ψηφιοποιημένο κόσμο και πόσο από αυτή την πραγματικότητα διαμορφώνεται από τον εαυτό μας; Μία από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές συμβαίνει όταν μια φιγούρα anime διεισδύει στο παιχνίδι και παραπονιέται για τις θέσεις εργασίας που κινδυνεύουν από το AI και έτσι ανοίγουν μια περαιτέρω διάσταση του διαλόγου.

Οι αντισταθμιστικές αναπαραστάσεις και η ασυνήθιστη πρόσβαση στο θέμα της ανθρώπινης μνήμης σε συνδυασμό με την προοπτική της μηχανής σημαίνουν ότι το βράδυ προκαλεί βαθύτερες σκέψεις παρά τις χιουμοριστικές προσεγγίσεις του. Πώς μας διαμορφώνει το παρελθόν και πόση επιρροή έχει η τεχνολογία στις αναμνήσεις μας; Υπάρχει χώρος για κερδοσκοπία: είναι οι κριτικές που εκφράζονται κατά τη διάρκεια του βράδυ που πραγματικά ξεκίνησε από το AI ή το κοινό χειραγωγείται;

Το βράδυ δεν αιχμαλωτίζει μόνο την αλληλεπίδραση και την εντυπωσιακή αισθητική. Υπάρχει μια πολύπλευρη συζήτηση σχετικά με τις διεπαφές μεταξύ ανθρώπων, μηχανών και αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα. Η εμπειρία του "The Weird and the Eerie" δεν είναι μόνο μια θεατρική παράσταση, αλλά και μια πρόσκληση για έναν κρίσιμο διάλογο για τη δική μας αντίληψη για το παρελθόν και το μέλλον.

Στο τέλος, το ερώτημα παραμένει πόσο βαθιά θέλουμε πραγματικά να βυθίσουμε τον εαυτό σας στον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης. Είναι το AI απλώς ένα εργαλείο για δημιουργική έκφραση, ή ακόμα και αμφισβητεί τις ανθρώπινες εμπειρίες μας; Η απάντηση παραμένει στο δωμάτιο, όπως ο κύλινδρος στον οποίο ο θεατής μπορεί να κάνει θέση στο δρόμο μέσα από τη δική του ιστορία, ενώ το AI, με δική του διάθεση, είναι έτοιμη να πει περαιτέρω ιστορίες.

Η απόδοση μπορεί να θεωρηθεί ως η αρχή ενός μακροπρόθεσμου έργου που διερευνά τα όρια μεταξύ αναλογικής και ψηφιακής εμπειρίας. Το δωμάτιο θα είναι προσβάσιμο ως εγκατάσταση τις επόμενες ημέρες και θα είναι συναρπαστικό να δούμε πώς αντιδρά το κοινό σε αυτό.

το παράξενο και το απόκοσμο

Διευθυντής, Gamedesign and Production: Michael v. To Mühlen, Κείμενο: Thomas Köck & Ki, Visual Concept: Martin Miotk, Σύνθεση: Andreas Spechtl. Live Musician: Inside and Performer: Inside: Katharina Ernst, Annea Lounatvuori, Thomas Köck, Andreas Spechtl. Πρεμιέρα στις 30 Αυγούστου 2024 στη Βαϊμάρη. Διάρκεια: 1 ώρα 50 λεπτά, χωρίς διάλειμμα.