25 χρόνια Κόμματος Schill: Από δικαστής ανελέητος στην πολιτική καταστροφή!

25 χρόνια Κόμματος Schill: Από δικαστής ανελέητος στην πολιτική καταστροφή!

Στις 13 Ιουλίου 2000, ο Ρόναλντ Σιλ, πιο γνωστός ως «Ο Ρίχτερ Ανελέητος», ίδρυσε το Συνταγματικό Επιθετικό Κόμμα, ευρέως γνωστό ως Κόμμα Σιλ. Αυτός ο σχηματισμός αναγνώρισε γρήγορα τη δυνατότητα που βρισκόταν στη δυσαρέσκεια με την καθιερωμένη πολιτική. Η σιδερένια στάση του Σιλ ως δικαστής, σε συνδυασμό με τις σκληρές του ποινές, ήρθε την κατάλληλη στιγμή καθώς το έγκλημα μαινόταν στο Αμβούργο. Μπόρεσε να κερδίσει γρήγορα δημοτικότητα, κάτι που αντικατοπτρίστηκε στις πολιτειακές εκλογές του 2001, όταν το κόμμα έλαβε το 19,4% των ψήφων και έγινε η τρίτη ισχυρότερη δύναμη στο κοινοβούλιο του Αμβούργου, πίσω από το SPD με 36,5 τοις εκατό και το CDU με 26,2 τοις εκατό. NDR αναφέρει την πολλά υποσχόμενη προεκλογική εκστρατεία του Σιλ, η οποία επικεντρώθηκε στην εσωτερική ασφάλεια και έδωσε τη φιλόδοξη υπόσχεση για μείωση της βίαιης εγκληματικότητας εντός 10 ημερών στο Αμβούργο.

Οι πρώτες μέρες της πολιτικής καριέρας του Schill χαρακτηρίστηκαν από έναν εκθαμβωτικό συνασπισμό. Ως Γερουσιαστής Εσωτερικών και Δεύτερος Δήμαρχος του Αμβούργου, ήταν ένα βασικό πρόσωπο του Ole von Beust (CDU), ο οποίος μπόρεσε να συνασπιστεί με το κόμμα Schill και το FDP. Όμως η σκοτεινή πλευρά αυτής της συνεργασίας δεν έμεινε κρυφή: η θητεία του Σιλ συνοδεύτηκε από σκάνδαλα και φήμες για προσωπικές υπερβολές. Εκτός από αυτό, το κόμμα του γνώρισε μια πικρή ήττα στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2002, μετά από μόλις δύο χρόνια, και κέρδισε μόνο το 0,8 τοις εκατό των ψήφων σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Η Wikipedia περιγράφει ότι το Κόμμα Σιλ αρχικά θεωρούνταν ένα δεξιό λαϊκιστικό μεταρρυθμιστικό κίνημα, αλλά σύντομα παραγκωνίστηκε από εσωτερικές συγκρούσεις και απώλεια της δημόσιας υποστήριξης.

Από την άνοδο στην ασημαντότητα

Το πολιτικό τοπίο άλλαξε ξαφνικά. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, ο κόσμος έμεινε ακίνητος καθώς οι επιθέσεις στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου άλλαξαν ριζικά τις αντιλήψεις για την ασφάλεια και την τρομοκρατία. Το Αμβούργο, ως άμεσο λιμάνι, βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο. Το κόμμα Schill έπρεπε να τηρήσει τις υποσχέσεις του, αλλά ο Schill δεν μπόρεσε να περιορίσει το βίαιο έγκλημα όπως είχε ανακοινωθεί. Αυτό πρόσφερε πρόσφορο έδαφος για τους επικριτές του, οι οποίοι σύντομα τον αποκάλεσαν όχι μόνο «Γερουσιαστής χωρίς σχέδιο» αλλά και «Ντροπιαστικός γερουσιαστής». Το οριστικό τέλος του συνασπισμού με τον φον Μπόυστ ήρθε στις 9 Δεκεμβρίου 2003 και σηματοδότησε μια βαθιά καμπή για τον Σιλ και το κόμμα του. Wikipedia δείχνει την εξέλιξη του κόμματος Schill από μια πολιτική ελπίδα σε μια σκιά του εαυτού του, η οποία εξαφανίστηκε εντελώς από το πολιτικό τοπίο μετά τη διάλυσή του το 2009.

Μια γρήγορη ματιά στα αποτελέσματα των εκλογών παρέχει μια εικόνα για τη δραματική πτώση: Ενώ το κόμμα Schill έλαμψε με 19,4 τοις εκατό το 2001, πέτυχε μόνο 0,1 τοις εκατό στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2005. Αυτή η ταχεία καθοδική σπείρα μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως μέρος ενός ευρύτερου φαινομένου. Η εμφάνιση του δεξιού λαϊκισμού στη Γερμανία, συμπεριλαμβανομένων και άλλων πολιτικών κινημάτων, πηγάζει από τη βαθιά δυσαρέσκεια στην κοινωνία. Το Böckler-Stiftung αναλύει ότι οι οικονομικές και πολιτιστικές συγκρούσεις είναι σημαντικές για την άνοδο τέτοιων κομμάτων. Πολλοί άνθρωποι δεν αισθάνονται πλέον ότι εκπροσωπούνται από την πολιτική τάξη, ειδικά σε περιόδους κρίσης όπως η πανδημία του κορωνοϊού ή η σύγκρουση στην Ουκρανία.

Συνοψίζοντας, η ιστορία του Ronald Schill και του κόμματος Schill παραμένει μια υπενθύμιση του πόσο γρήγορα μπορούν να τελειώσουν οι πολιτικές σταδιοδρομίες μετά από σκάνδαλα και απώλειες. Και δείχνει για άλλη μια φορά πόσο κρίσιμα στοιχεία όπως η εσωτερική ασφάλεια, η οικονομική σταθερότητα και η προσωπική μοίρα των ψηφοφόρων είναι για την προσέλκυση και τη διατήρηση υποστήριξης.