Gedenksteen gepland voor tragische crash in Wellington nabij Maxdorf

Gedenksteen gepland voor tragische crash in Wellington nabij Maxdorf

Als de wind waait, leidt interesse in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog altijd tot opmerkelijke projecten. Erik Wieman is van plan een gedenksteen op te richten op de plaats van de crash van een Wellington-bommenwerper die in 1942 bij Maxdorf neerstortte. Dit initiatief is bedoeld om de nabestaanden van de bemanning een plek te bieden om te rouwen en te herdenken. In het bijzonder gaat het om de zes jonge mannen die bij dit tragische incident het leven lieten.

De Wellington, geregistreerd onder R1789, was niet zomaar een vliegtuig. Het was een tweemotorige bommenwerper die op 1 november 1942 neerstortte nabij Maxdorf nadat hij was getroffen door luchtafweer nabij Ludwigshafen. Het vliegtuig stond naar verluidt in de schijnwerpers en vloog erg laag - ongeveer 200 meter - toen het werd geraakt door luchtafweergeschut en een poging deed een noodlanding te maken. Maar het landingsgestel kwam vast te zitten in de vlotgracht, waardoor het vliegtuig omsloeg. Het tragische tijdstip van het ongeval was rond 01.30 uur en de gevolgen waren verwoestend, aangezien alle zes de bemanningsleden omkwamen.

De bemanning in beeld

De bemanning van de Wellington bestond uit:

• Pilot: Sgt. Sidney Burtwell (Service Nr. 1172870)
• Navigationsoffizier: Sgt. Kenneth Horace Tibbatts (19 Jahre alt, Service Nr. 1256777)
• Bombenschütze: Sgt. Arthur Edwin Rees (Service Nr. 934390)
• Funker: John Clifford Dunn (26 Jahre alt, Service Nr. 1310826)
• MG-Schützen: Sgt. Henry Downs (Service Nr. 616823) und Sgt. Peter Wood (Service Nr. 1310876)

Ondanks al deze details blijft de herinnering aan die crash een donker onderdeel van de geschiedenis. Met zijn gedenksteen wil Wieman niet alleen de gevallenen herdenken, maar ook het publiek informeren over deze tragische gebeurtenissen.

Een historische context

Zoals hedendaagse getuigen meldden, was het vliegtuig vóór de crash verschillende keren aangevallen terwijl het van Ludwigshafen/Frankenthal richting Lambsheim vloog. Koplampen verlichtten het vliegtuig voordat het zijn laatste kracht gebruikte om een ​​veilige landing nabij Maxdorf te proberen. Het liet sleepsporen achter in het veld, wat duidde op de mislukte landingspoging. Een deel van het landingsgestel werd later in de vlotstroom gevonden, wat het onderzoek naar de crash verder aanwakkerde.

Erik Wieman, hongerig naar historische verlichting en de herinnering aan degenen die zijn gestorven, heeft dit tragische verhaal op zich genomen door de plaats van de gebeurtenis te transformeren in een rustige plek voor herinneringen. Dit soort toewijding is niet alleen lovenswaardig, maar ook belangrijk voor het bewaren van herinneringen die anders misschien vergeten zouden worden.

Hoewel liefhebbers van lokale geschiedenis blij zijn met de voortgang bij het plaatsen van de gedenksteen, blijft de vraag in hoeverre de betrokkenheid bij historische projecten zich nog steeds uitstrekt in onze samenleving. Er is altijd ruimte voor meer herinnering en geschiedenis in ons dagelijks leven, en misschien zal Wiemans project de aanzet zijn voor soortgelijke initiatieven in andere steden.

En hoe zit het met de technologische wereld? Ondertussen blijven bedrijven als Apple, die onlangs positieve kwartaalcijfers publiceerden, de discussie over vooruitgang en innovatie voortzetten. Met een omzet van 102,5 miljard dollar en een winst van ruim 27 miljard dollar in het vierde kwartaal van 2025 laat het zien dat de vooruitgang op andere gebieden niet stilstaat – een interessant contrast met de doordachte onderwerpen die Wiemans initiatief ons brengt.

We kunnen benieuwd zijn hoe de cultuur van herdenken en herdenken zich in de toekomst zal ontwikkelen en of projecten als die van Erik Wieman suggesties kunnen opleveren voor andere burgers die betrokken willen raken bij de geschiedenis van hun vaderland.