Feministisch huisvestingsbeleid: hoe vrouwen moeten vechten op de huizenmarkt

Feministisch huisvestingsbeleid: hoe vrouwen moeten vechten op de huizenmarkt

De afgelopen jaren is het onderwerp ‘feministisch huisvestingsbeleid’ steeds meer in de publieke belangstelling gekomen. Vooral vrouwen hebben te maken met enorme uitdagingen op de woningmarkt. Voor veel vrouwen* is de toegang tot veilige en betaalbare huisvesting niet alleen een sociaal probleem, maar vaak ook een existentiële kwestie. Volgens een interview met Tabea Latocha op mdr.de zijn mannen vaak de eigenaren van onroerend goed en vaak als enige verantwoordelijk voor de financiering van de woonruimte. Daarentegen lopen vrouwen* aanzienlijk meer kans om getroffen te worden door huiselijk geweld, waardoor ze in gewelddadige relaties blijven hangen en het moeilijker wordt om uit dergelijke situaties te komen.

De vraag die hier opkomt is: hoe kunnen we de realiteit van het leven van vrouwen op de huizenmarkt verbeteren? Een belangrijk aspect is het gebrek aan vrouwenopvangcentra en het feit dat financiële problemen de toegang tot huisvesting voor veel vrouwen ernstig belemmeren. Het feministische huisvestingsbeleid heeft tot doel de sociale ongelijkheid te bestrijden die wordt veroorzaakt door geslacht, inkomen en andere factoren. Dit perspectief wordt steeds meer gezien als noodzakelijk om huisvestingsproblemen aan te pakken en oplossingen te ontwikkelen waar echt iedereen baat bij heeft.

Maatschappelijke uitdagingen op het gebied van wonen

De situatie op de woningmarkt wordt gekenmerkt door sociale en ruimtelijke ongelijkheden, die nog worden verergerd door factoren als geslacht en afkomst. Zoals de Rosa Luxemburg Foundation uitlegt, worden vrouwen* bijzonder zwaar getroffen door uitsluiting en discriminatie. Deze Chelsea-crisis wordt verergerd door de Covid-19-pandemie en de daarmee gepaard gaande inflatie. Tijdens de crisis verloren ongeveer 30.000 mensen in Duitsland met geweld hun huis – dat zijn 81 mensen per dag. Vooral vrouwen en migranten in de lagere inkomensklasse worden hierdoor vaak getroffen.

Zoals Tabea Latocha en Dr. Zoals Sarah Klosterkamp benadrukt, hebben vrouwen gemiddeld een lager inkomen en moeten ze vaak een groter deel van hun loon aan huisvesting besteden. Dit betekent dat veel vrouwen in precaire levensomstandigheden terechtkomen of zelfs het risico lopen dakloos te worden. Het gebrek aan sociale woningen maakt de situatie nog precairder.

Feministische benaderingen voor het oplossen van de huizencrisis

De afgelopen jaren hebben feministische benaderingen van het huisvestingsbeleid aan belang gewonnen. Deze benaderingen zijn niet homogeen, maar omvatten eerder verschillende perspectieven op het huisvestingsvraagstuk. Het feministische huisvestingsbeleid moet de diversiteit van de realiteit van mensen erkennen en bevorderen, wat betekent dat het niemand uitsluit. De focus ligt op toegang tot huisvesting via coöperaties, solidariteitsmodellen en de uitbreiding van sociale huisvesting. Gemeenschapsgerichte woonconcepten en de integratie van gemeenschappelijke ruimtes in nieuwe woonprojecten zijn essentiële bouwstenen van dit beleid.

Katalin Gennburg, woordvoerster stedelijke ontwikkeling van Links, wees er in de Tweede Kamer op dat het tijd is om het patriarchaat ter discussie te stellen en de stad zo in te richten dat deze voor iedereen de moeite waard is om in te wonen. Een belangrijk doel is om alle mensen het recht te geven op adequate, veilige en betaalbare huisvesting. Dit omvat ook maatregelen zoals de uitbreiding van huisvestingsprojecten voor vrouwen en queer mensen.

De feministische woonconcepten die we vandaag bespreken dateren uit de eeuwwisseling. Deze historische wortels laten zien dat het huisvestingsvraagstuk nauw verbonden is met de machtsverhoudingen in de samenleving. Dit moet veranderen om eerlijkere levensomstandigheden te creëren. Een goed voorbeeld van succesvol feministisch woonbeleid zijn woonprojecten die ontworpen zijn door huurders voor huurders en perspectief bieden aan vrouwen die in stressvolle situaties leven.

Over het geheel genomen blijft het te hopen dat feministische benaderingen in het huisvestingsbeleid breder gehoord zullen worden en kunnen leiden tot een fundamentele verbetering van de huisvestingsomstandigheden voor vrouwen. De weg is lang, maar de noodzaak tot verandering is duidelijk. Om de uitdagingen op de huizenmarkt het hoofd te kunnen bieden, hebben we meer solidariteit nodig en een duidelijke focus op de behoeften van de getroffenen.