Κριτική στην πολιτική του Νετανιάχου: 150 ειδικοί απαιτούν αλλαγή πορείας για τη Γερμανία

Κριτική στην πολιτική του Νετανιάχου: 150 ειδικοί απαιτούν αλλαγή πορείας για τη Γερμανία

Στο σημερινό πολιτικό τοπίο, το θέμα της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή είναι πιο παρόν από ποτέ. Ο λόγος είναι η σφοδρή κριτική της δεξιάς εξτρεμιστικής κυβέρνησης υπό τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου. Σύμφωνα με έκθεση της Deutschlandfunk, πάνω από 150 ειδικοί από διάφορους τομείς βλέπουν την ανάγκη για ριζική αλλαγή πορείας στη γερμανική πολιτική για τη Μέση Ανατολή. Αυτοί οι ειδικοί υπογραμμίζουν την επείγουσα έκκληση για πόλεμο που καθοδηγείται από το διεθνές δίκαιο για να αυξηθεί η πίεση στους σκληροπυρηνικούς και στις δύο πλευρές, συμπεριλαμβανομένης της επιβολής ταξιδιωτικών απαγορεύσεων και της δέσμευσης περιουσιακών στοιχείων.

Το πολιτικό δόγμα του raison d'état, το οποίο συχνά τοποθετείται πάνω από τις νομικές και ηθικές υποχρεώσεις της Γερμανίας, θεωρείται από τους ειδικούς ως προβληματικό. Αυτό το δόγμα όχι μόνο αγνοεί τα βασικά δικαιώματα των Παλαιστινίων, αλλά αγνοεί επίσης τη μοίρα των Ισραηλινών ομήρων. Υπογεγραμμένη από γνωστές προσωπικότητες, όπως ο πρώην επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Josep Borrell και η πρώην Ύπατη Αρμοστής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Mary Robinson, η έκκληση φέρνει στο παιχνίδι την ιστορική ευθύνη της Γερμανίας για το Ολοκαύτωμα. Αυτό γίνεται με σκοπό την προστασία της εβραϊκής ζωής και την καταπολέμηση του αντισημιτισμού, τονίζοντας ότι οι αποζημιώσεις δεν πρέπει να γίνονται σε βάρος τρίτων.

Το νομικό πλαίσιο

Τι γίνεται όμως με το καθεστώς της Παλαιστίνης; Η κατάσταση του διεθνούς δικαίου φέρνει μαζί της πολλά ερωτήματα. Περίπου 150 χώρες ήδη αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη ως κράτος ή σχεδιάζουν να το κάνουν. Σύμφωνα με τον Tagesschau, πολλές δυτικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, υποστηρίζουν μια λύση δύο κρατών στην οποία η Παλαιστίνη περιλαμβάνει τη Δυτική Όχθη, τη Λωρίδα της Γάζας και την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Αυτή η λύση, η οποία απαιτεί έναν νομικά εδραιωμένο ορισμό του κράτους, προβλέπει τρία κεντρικά κριτήρια: έναν κρατικό λαό, ένα κρατικό έδαφος και μια αποτελεσματική κρατική εξουσία. Ενώ ο πληθυσμός της Παλαιστίνης πληροί τα κριτήρια για έναν κρατικό λαό, το ζήτημα της αποτελεσματικής κρατικής εξουσίας παραμένει αμφιλεγόμενο. Βικιπαίδεια επισημαίνει ότι η αυτόνομη αρχή στη Δυτική Όχθη και η Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας σχηματίζουν αμφιλεγόμενα όργανα ελέγχου.

Αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης έκρινε ότι η εποικιστική πολιτική του Ισραήλ είναι αντίθετη με το διεθνές δίκαιο. Στο πλαίσιο αυτό, συζητείται επίσης το ερώτημα εάν το δικαίωμα του λαού στην αυτοδιάθεση μπορεί να αντισταθμίσει την έλλειψη κρατικής εξουσίας. Η πολιτική πίεση μέσω της αναγνώρισης της Παλαιστίνης θα μπορούσε σίγουρα να συμβάλει στο να αναγκαστεί το Ισραήλ να λάβει σοβαρά τις υποχρεώσεις του βάσει του διεθνούς δικαίου, ακόμη κι αν οι προηγούμενες αναγνωρίσεις είχαν μικρή επίδραση μέχρι στιγμής.

Προκλήσεις της λύσης δύο κρατών

Υπάρχει ευρεία υποστήριξη για την ιδέα μιας λύσης δύο κρατών στην οποία υπάρχουν τόσο το Ισραήλ όσο και η Παλαιστίνη, αλλά η εφαρμογή παραμένει γεμάτη προκλήσεις. Ειδικότερα, η συμφωνία για τα αποδεκτά σύνορα και ο μεγάλος αριθμός παράνομων εποικισμών στη Δυτική Όχθη εμποδίζουν την πρόοδο. Τα ισραηλινά εμπόδια εμποδίζουν επίσης μια πραγματική σύνδεση μεταξύ ισραηλινού και παλαιστινιακού εδάφους. καθημερινά νέα αναφέρει ότι η παλαιστινιακή πλευρά απαιτεί μια γραμμή κατάπαυσης του πυρός του 1967 ως σύνορο, αλλά αυτό δεν γίνεται αποδεκτό από το Ισραήλ. Ο δρόμος προς την αναγνώριση της ανεξάρτητης παλαιστινιακής διακυβέρνησης είναι γεμάτος με πολιτικά και εδαφικά εμπόδια που είναι δύσκολο να ξεπεραστούν.

Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε ότι η κατάσταση στην περιοχή και ειδικότερα η συζήτηση για τη λύση των δύο κρατών παραμένει εξαιρετικά εκρηκτική. Μένει να δούμε πώς θα ανταποκριθεί η διεθνής κοινότητα στις απαιτήσεις και εάν θα ξεκινήσει πραγματικά μια νέα πορεία στη γερμανική πολιτική για τη Μέση Ανατολή.